We spraken met twee Belgische persoonlijkheden die de campagne steunen en mee helpen verspreiden: Delphine Rémy en Karl Meesters.

Delphine, Karl, kunnen jullie jezelf even voorstellen?

Delphine Rémy: Ik ben Delphine Rémy, auteur van het boek Cancer, je gère en van Het kleine gidsje om een zieke te troosten. Ik ben ook de oprichter van de podcast Naître princesse, devenir guerrière. Maar bovenal ben ik mama van twee jongens en sinds een jaar helemaal fan van paaldansen. Ik ben ermee begonnen na mijn kanker en het heeft me enorm geholpen – echt therapeutisch. Dat is vandaag hoe ik mezelf graag voorstel, ook al heeft borstkanker, die me vijf jaar geleden trof, lange tijd bepaald hoe ik mezelf zag.

Karl Meesters: Ik ben Karl Meesters, 45 jaar, papa van een zoontje van vijf. Ik heb al heel wat gedaan in mijn leven: politiek adviseur, coach voor olympische en paralympische atleten, en ik heb een vzw opgericht: Rien à voir. Als slechtziende was ik vaak gefrustreerd door de slechte geluidskwaliteit op concerten en festivals. Daarom organiseer ik nu evenementen met optimale akoestiek, en met de opbrengst help ik jonge mensen met een visuele beperking hun professionele dromen waar te maken. Ik presenteer ook het programma Niks te zien op VRT1 en dit jaar deed ik mee aan Dancing with the Stars. We zijn vijfde geworden – en ik heb er enorm van genoten!

Karl, waarom raakt deze campagne jou persoonlijk?

Elke kankerervaring is uniek, maar ik geloof dat de ziekte slechts een deel is van iemands verhaal. Toen ik in 2021 de diagnose kreeg van een zeldzame en agressieve kanker, was dat natuurlijk een enorme klap. Toch was het ook een kantelpunt. Het heeft me anders naar het leven doen kijken. Nu, met wat afstand, zie ik dat er ook positieve dingen zijn voortgekomen uit die periode. Kanker is niet altijd een doodsvonnis – het kan ook het begin zijn van iets nieuws. Wat er ook gebeurt, je bent altijd méér dan “een patiënt”.

Delphine, jij gaf een eigen invulling aan de campagne door je community te vragen wat kanker hén niet heeft afgenomen. Je kreeg heel wat aangrijpende reacties. Hoe verklaar je dat?

Ik denk dat het belangrijk was dat we het leed niet hebben genegeerd. Voor ik vroeg wat kanker niet heeft afgenomen, wilde ik eerst erkennen wat het wél kapot kan maken. Bij mij heeft het mijn zorgeloosheid weggenomen, mijn lichaam van vroeger, mensen die me dierbaar waren... Maar als je dat erkent, wordt het makkelijker om te praten over wat mooi is gebleven – of zelfs is ontstaan. En dat deden mensen massaal. Ik kreeg verhalen over creativiteit, reislust, humor... Er zat zoveel levenslust in die reacties. Heel inspirerend.
 

Karl, herken jij dat ook? Dat je eerst moet erkennen wat je verloren bent, om te kunnen vertellen wie je bent buiten de ziekte?

Zeker. Kanker heeft me mijn moeder afgenomen – ze stierf van hartzeer, net voor we wisten dat ik niet terminaal was. Ik dacht dat mijn visuele beperking mijn grootste uitdaging was, en dan kwam die diagnose van een zeldzame sarcoom, met kans op verlamming na de operatie... 2021 was een rampjaar, en 2022 was vooral overleven. Maar daarna heb ik mijn leven weer opgepakt – op een andere manier. Nu doe ik alleen nog dingen die écht de moeite waard zijn. Want ik weet dat het leven elk moment kan kantelen. De ziekte bepaalt niet meer wie ik ben, maar wat ze me geleerd heeft, wel: ik plan mijn tijd rond wat voor mij telt. En dat is een cadeau.

Een gerenommeerd wetenschappelijk tijdschrift (The Lancet) schreef in 2016 dat “personages en verhaallijnen in kunst kanker niet als hoofdthema moeten hebben, maar als één aspect van een groter verhaal.”¹ Zijn jullie het daarmee eens? Moet de manier waarop we over kanker praten veranderen?

Delphine: Zeker weten. Steeds meer mensen leven met kanker, en vaak is dat een onzichtbare handicap. In een inclusieve samenleving is het belangrijk dat we hen ook tonen – zonder stigma. En ik denk dat we daar stilaan naartoe gaan.

Karl: Als het gaat over representatie van minderheden in de media, ben ik zelf een goed voorbeeld: ik ben een slechtziende tv-presentator – één van de eersten wereldwijd. En nu, met mijn kankerervaring erbij, ben ik eigenlijk een illustratie van wat The Lancet bedoelt: ik ben zoveel meer dan “een patiënt”. Daarom steun ik deze campagne en praat ik erover. Het blijft deel van mijn identiteit… maar steeds minder bepalend.